آیا تشبیه بعضى انسان ها به حیوان در قرآن، جسارت و ناسزاگویى نیست؟

۱- اگر فرض را بر‌این گذاریم که الله خالقِ جهانِ هستی‌هست و جایگاهِ بسیار والایی دارد، آیا این نوع ادبیات در شأن و منزلتِ چنین جایگاهیست؟ خواننده‌ گرامی‌ تصور کند اگر این سخنان از سویِ نویسنده برایِ توجیهِ افکار‌ش بیان شده بود، به راستی‌ چه قضاوتی پیرامونِ نویسنده می‌کرد؟

۲- فرض را بر‌این گذاریم که الله و سخنان‌اش بر حق است، آیا اللهِ دانا نمی‌داند که اگر مخالف را به خوک و سگ و خر و شتر و میمون و بوزینه چندین جًک و جانور و چهارپایِ دیگر تشبیه کند، هتا اگر سخنِ حق را بگوید بجای جذب کردن مطمئناً جداییِ و دوریِ بیشتر به وجود خواهد آورد؟. هدفِ الله از آوردنِ دین‌اش جذب است یا دوری و نفاق و کینه‌ورزی؟.

- باورمندانِ به الله که همواره لبِ تیغِ انتقادشان به سویِ نکوهشگران ” احترام به عقایدِ دیگران” است، ارزیابیشان پیرامونِ این نوع ادبیات چیست؟. آیا اگر نکوهشگری (=منتقدی)، پیامبرشان را از نگرِ شهوترانی به چهارپایان تشبیه کند، خشمگین نمی‌شوند؟. اگر پاسخ خیر است که هیچ! اما اگر پاسخ بلی است، چگونه باورمندِ به الله‌ای هستند که از این نوع ادبیات برای تحقیرِ مخالف‌اش بهره می‌جوید‌؟.

نکته پایانی

از نگرِ روانشناسی‌ اگر توهین شونده، توهینی را به خود گیرد، توهین کننده به مقصود رسیده است، اما اگر سخنِ توهین آمیز را ” نادیده” گیرد، توهین کننده می‌ماند و توهین‌اش. از این روی اللهِ گرامی‌ بداند که ما توهین‌های او را بر حسبِ ضعفِ او در گستره‌یِ بیان استدلال‌ها‌یش می‌گذاریم و بس. پایانِ سخن اینکه، از اللهِ قادرِ مطلقِ دانا بسیار بیش از اینها انتظار می‌رفت.

پاسخ

اول :  انتقاد تند به ادبیات قرآن از این بابت است که گمان می کنند قرآن مخالفان را به خوک و سگ و خر و شتر و میمون و بوزینه تشبیه کرده است. خیر اینها تشبیه نیست که توهین محسوب شود بلکه خبر از واقعیت است .

اگر به یک سگ بگویید سگ توهین نیست زیرا او واقعا سگ است . درحقیقت انسان یک جنبه ظاهری دارد و یک جنبه ملکوتی . در جنبه ظاهری همه انسان هستند ولی از جنبه ملکوتی انسان  ها  تحت تآثیر اعمالی که از آنها سر می زند و رذایل و فضایلی که کسب کرده اند، باطنشان تغییر می کند. این جنبه همان است که در قیامت با آن محشور می شوند . دراین آیات از جنبه ملکوتی این اشخاص گزارش داده می شود.